Ένα «μαντζούνι» τέτοιου τύπου χρησιμοποιήθηκε μέχρι τα τελευταία χρόνια. Ήταν ανατολίτικο, ονομαζόταν «κονβέτ - ματζούν» και πουλιόταν στην Κωνσταντινούπολη, απλό ή ανακατωμένο με κουντλουντζέ. Για βασικό του συστατικό, φημολογείται η ρίζα ενός φυτού που λέγεται χαμαιλέων.
Χρήση αφροδισιακών φαρμάκων έκαναν και οι Βυζαντινοί, που προμηθεύονταν τις πρώτες ύλες από τη Μικρά Ασία, την Περσία και διάφορες χώρες της Άπω Ανατολής. Παρέμειναν όμως άγνωστες οι συνταγές αυτές των Βυζαντινών, γιατί θεωρούνταν απαγορευμένες, κυρίως για θρησκευτικούς λόγους.
Φάρμακα αφροδισιακά χρησιμοποιούσαν επίσης και μάλιστα σε μεγάλη κλίμακα, οι Ρωμαίοι.
Στη Φυσική Ιστορία του Πλινίου συναντάει κάποιος τις πιο παράδοξες συμβουλές και τα πιο απίθανα φάρμακα αυτού του είδους. Στο 80ό κεφάλαιο, αναφέρεται κατά λέξη:«Μεταξύ των αφροδισιακών φαρμάκων, είναι ανάγκη να υπολογίσομε σοβαρά τη χολή του αγριόχοιρου και το μεδούλι των κοκάλων, για εξωτερική χρήση, το λίπος του γαιδάρου με το λίπος της χήνας για εσωτερική χρήση».
Ο Βιργίλιος συνιστά τα γεννητικά μόρια του αλόγου, ξεραμένα και τριμμένα σε σκόνη, συνοδευμένα με κρασί! Επίσης, τον αφρό του ίδιου ζώου, να μαζεύεται μ’ ένα κομμάτι τριανταφυλλί ύφασμα, μετά τη γεννητική πράξη, και να πίνεται σε ασημένιο ποτήρι!
Ο Πλίνιος αναφέρει ότι ο Ωσθάνης και ο Σάλπης συνιστούσαν τις εντριβές των γεννητικών μερών με ένα μίγμα που γινόταν με το μούσκεμα των γεννητικών μορίων του γαιδάρου, μέσα σε ζεστό λάδι επί επτά ημέρες. Άλλοι συνέστησαν για εσωτερική χρήση τη στάχτη τους, όπως και τα ούρα του ταύρου. Ο Πλίνιος μάλιστα συνιστά να χρησιμοποιούνται για τέτοιους σκοπούς τα γεννητικά μόρια των γαιδάρων της Κύπρου.
Ο ίδιος ο Πλίνιος αναφέρει: «Μεταξύ των σπουδαίων αφροδισιακών φαρμάκων, πρέπει να θεωρηθούν ικανότατα το κεφάλι και τα πόδια του κροκόδειλου, παστωμένα και κατεργασμένα μέσα σε άσπρο κρασί. Αλλά, γι’ αυτό το σκοπό, πρέπει να προτιμούνται τα μέλη των κροκοδείλων που ζούνε στην Αραβία και τις Ινδίες». Το φάρμακο θα είναι πιο αποτελεσματικό, αν το κρασί με το οποίο έγινε η κατεργασία του, ανακατωθεί με σατύριο (σαλέπι) και με σπόρους ρόκας. Τότε, σε δόση 1,5 γραμμαρίου κάθε μέρα, δίνει αποτελέσματα ακαριαία!
Φημολογήθηκε επίσης, ότι τα μασητικά δόντια του κροκόδειλου, αν δεθούν στο δεξιό βραχίονα του ανθρώπου, του προκαλούν αφροδισιακές διεγέρσεις.
Το συκώτι ενός άλλου ζωικού είδους, του χαμαιλέοντα, θεωρήθηκε κι αυτό ένα θριαμβευτικό, αφροδισιακό φάρμακο. Του χερσαίου χαμαιλέοντα, του «σκίγκου», το κεφάλι και τα πόδια χρησιμοποιούνταν όπως και του κροκοδείλου με σατύριο και σπόρους ρόκας, θεωρούνταν μάλιστα τόσο έντονα, ώστε η ασύνετη χρήση τους λεγόταν ότι μπορεί να προκαλέσει παραφροσύνη, ακόμα και θάνατο. Η προσθήκη πιπεριού στη σύνθεση αυτή, λεγόταν ότι, ενώ αυξάνει την αφροδισιακή της δύναμη, απομακρύνει παράλληλα τους κινδύνους που μπορεί να προκαλέσει. Αναφερόταν, επίσης, ότι η προσθήκη μελιού κάνει τη σύνθεση αποτελεσματικότερη.
Τέλος, ο Πλίνιος αναφέρει ότι το μάτι του θηρίου ύαινα, ζυμωμένο με γλυκόριζα, θεραπεύει τη στειρότητα των γυναικών. Για τα γεννητικά μόρια της ύαινας λέει ότι, αν ζυμωθούν με μέλι, είναι αφροδισιακά και για τα δύο φύλα. Αλλά και για το γένι του θηρίου έλεγαν πως είναι από τα πιο σπουδαία ερωτικά φίλτρα, αν αγγίξει τα χείλη μιας γυναίκας!
Χαρακτηριστικό των αντιλήψεων που επικρατούσαν παλιότερα για τη θεραπεία της σεξουαλικής ανικανότητας, είναι το θεραπευτικό αυτό μαντζούνι, του οποίου παραθέτουμε εδώ τη συνταγή του:
«Πάρε ρίζες σατυρίου (Κατά τον Sivartz το σατύριον πρέπει να είναι ένα ορχεοειδές φυτό, που φύεται στο ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας.
Κατά τον Lamern είναι ο όρχις, κοιν. μυροσκελιά, μυροσκέλα ή σερνικοβότανο) γερές, παχιές, 180 γραμ., και μαλάκωσέ τες, βράζοντάς τες μέσα σε λίγο ανθόνερο.
Ρίζες ερυγγίου του πεδινού (κοιν. σκανθοχόρτι, φιδάγκαθο ή μοσχάγκαθο ή γαϊδουράγκαθο), 60 γραμ.
Φιστίκια, καλά καθαρισμένα από τον εξωτερικό και τον εσωτερικό φλοιό, 60 γραμ.
Μοσχοκάρυδο και ζιγγήβερι από 30 γραμ.
Νεφρά σκίγκου, πρίαπο θαλάσσιο, όρχεις ελαφιού, σκόνη έχιδνας (χωρίς κεφάλι, ξεραμένης στον αέρα) από 18 γραμ.
Σπόρους ρόκας, σκόνη πιπεριάς (πάπρικας), καρδάμομο (κακουλέ), άμβρα φαιά από 5 γραμ.
Μόσχο ανατολικό, αιθέριο έλαιο κανέλας, αιθέριο έλαιο γαρίφαλου από 6 σταγόνες.
Αφού τα ενώσουμε όλα, προσθέτουμε ανάλογο σιρόπι από άνθη γαρίφαλου (διάνθους) και κάνουμε μαντζούνι.
Δεν επιτρέπεται δόση μεγαλύτερη από 5 γραμ. την ημέρα.»
Του ΓΙΩΡΓΗ ΚΑΡΑΦΟΥΛΙΔΗ
